حکمرانی مردمی، فرصت یا ضرورت

مسئله مردمی سازی و قدرت دهی به مردم از مسائلی است که ما در سیره اهل بیت (ع) نیز با آن مواجه بودیم و معتقدیم مسیر پیشرفت جامعه، راهی ندارد جز اینکه امور و مشکلات مردم با همکاری و همیاری خود مردم حل شود حتی اگر دولتی که بر سرکار است دولت مقتدری هم باشد و از نظر منابع مالی هم تأمين باشد ولی از عنصر همراهی مردمی بی بهره باشد و مردم در حل مسائل خود مشارکت نداشته باشند توفیق چندانی در گره گشایی از مسائل موجود نخواهد داشت چه برسد به اینکه بخواهد در مسیر رشد و توسعه هم گام بردارد.
در اول انقلاب شاهد ظهور و بروز این روحیه بودیم آن جایی که مردم هم در عرصه جنگ و هم در عرصه سازندگی حضور میدانی دغدغه مندانه داشتند و مسائل و مشکلات را به نظام و حکومت حواله نمی!کردند خود را منفک از مشکلات ملی نمی دانستند و متعهدانه در میدان مشکلات بازیگری میکردند بسیاری از موانع هم با این ظرفیت عظیم مردمی رفع شد، از عهده هیچ سازمان و وزارتخانه ای بر نمی آمد که چنین مسائلی را رفع کند چه بر سر این ظرفیت آمد؟ در گذر زمان دولتهایی بر سرکار آمدند که رویکردهای اصطلاحاً دموکراتیک داشتند نتیجه سیاستهای این دولتها چیزی نبود جز حذف مردم از عرصه مدیریتی و حکمرانی چرا که اثر حضور مردم را بی نظمی می دانستند و اعتقاد داشتند که مردم میخواهند برجای دولت بنشینند بستری مثل جهاد سازندگی هم با همین شعارها و سیاستها از بین رفت. همین کم کردن حضور مردم و حذف مردم از عرصه حکمرانی منجر شد به کاهش سرماية اجتماعى نظام تا رسیدیم به بیانیه گام دوم بیانیه ای که روح جدیدی دمید به مسئله مغفول حکمرانی مردمی این مطالبه گری که از سوی عالی ترین مقام مملکت صورت گرفت دوباره این مسئله را جدی کرد. الحمد لله دولت هم به ضرورت مردمی سازی و دخیل کردن مردم در امر حکمرانی رسیده البته این واقعیتهای میدان است که ما را به چنین فهمی می رساند. زمانی که به حقایق میدانی رجوع میکنیم و به ساختارهای دولتی و حاکمیتی موجود نظر می اندازیم متوجه میشویم که گره های موجود با این قوانین و ساختارهای سفت و سخت و غیرقابل انعطاف باز نمی شوند محتاج برون سپاری اند و به دست قدرت مردم و خلاقیتهای مردمی میتوان از این موانع عبور کرد. البته مهمترین اثر این برون سپاری پیشرفت مادی و رسیدن به آبادانی و عمران …. نیست اثرات اجتماعی این امر بسیار فراتر از این مسائل ،است، اولین اثر آن که در کوتاه مدت هم مشخص میشود تزریق شور و نشاط و روحیه سرزندگی به جامعه است، اگر گفتمان کار و فعالیت و جهاد در جامعه تزریق شود حرکت و نشاط ناشی از این حرکت هم در پی آن میآید ثمره دوم که عمیق تر و مهم تر است، این است که دیگرکسی که خودش برای اصلاح امور و آبادانی مملکت قدم برداشته باشد در صف عناد نمی ایستد و مثلاً در اغتشاشات شرکت نمی کند چرا که هم با واقعیتها مواجه شده و از فضای تخیلی و ذهنی خودش خارج شده و هم این که خود را سهیم می داند در پیشبرد مسائل کشور و دیگر آن بی تعهدی را ندارد خود را وسط گود خدمت و مسئولیت میبیند و عمیقاً معتقد میشود که این کشور برای خودش است و مشکلات کشور را هم باید خودش رفع کند خلاصه این که این سرمایه اجتماعی بسیار مهم تر از آن ساخت و سازهای ملموس فیزیکی است. حالا شورای عالی جهاد کجای میدان است؟ در دیدارهایی که گروههای جهادی با حضرت آقا ،داشتند احیای جهاد سازندگی را مطرح کردند حضرت آقا هم یک طرح دقیق اجرایی را طلب کردند در نهایت پس از بررسیهایی که در کارگروه های مختلف انجام شد و مطالعاتی که دولت انجام داد رسیدیم به ایجاد شورای عالی جهاد سازندگی شورایی که مرکب است از چند وزارتخانه و نهادهای متولی و نمایندگان جریان های جهادی یعنی هم در بدنه دولت است و هم گروه های فعال مردمی حضور دارند امید میرود با تمرکزی که حاصل شده گامهای عملی و اجرایی موثرتر و عمیق تری برداشته شود خصوصاً که بدنه اجرایی و دولت هم همراه است و تحقق حکمرانی مردمی را جزء شعارهای خود میداند